Θρεπτική Αξία του Άνθρακα (C)
Είναι το θεμελιώδες συστατικό κάθε ζωντανού Οργανισμού, φυτικού και ζωικού. Η «Οργανική ουσία» είναι ένα σύνολο ενώσεων που αποτελούνται από άτομα άνθρακα ενωμένα κατά περίπτωση και με άλλα στοιχεία όπως Οξυγόνο, Υδρογόνο, Άζωτο, Φωσφόρο, κλπ. (τη μόνη εξαίρεση σε αυτό αποτελούν τα ανθρακικά HCO3– τα οποία αν και έχουν στην ένωσή τους ένα άτομο άνθρακα δεν αποτελούν οργανικές ενώσεις). Τα φυτά απαιτούν για τη θρέψη τους πολύ μεγάλες ποσότητες άνθρακα. Τις ποσότητες αυτές τις λαμβάνουν από το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) που υπάρχει στην ατμόσφαιρα και χρησιμοποιώντας την ηλιακή ακτινοβολία, δημιουργούν τη μάζα του σώματός τους.
Θρεπτική Αξία του Οξυγόνου (Ο)
Το Οξυγόνο είναι απολύτως αναγκαίο για τη δημιουργία των οξυγονούχων οργανικών ενώσεων που αποτελούν τη μάζα των φυτών και ουσιαστικά καταλαμβάνει περίπου το μισό από την ξηρά μάζα αυτών. Οι βασικότερες λειτουργίες, των ζωντανών οργανισμών για το σχηματισμό της σωματικής τους μάζα, είναι οι οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις. Το οξυγόνο υπάρχει άφθονο στο περιβάλλον του πλανήτη μας από όπου το λαμβάνουν και τα φυτά.
Θρεπτική Αξία του Υδρογόνου (Η)
Είναι απολύτως απαραίτητο για το σχηματισμό των περισσότερων «οργανικών ενώσεων»-όπως υδατάνθρακες (άμυλο, σάκχαρα), κυτταρίνες, κλπ. Τα φυτά λαμβάνουν τις αναγκαίες για τη θρέψη τους ποσότητες υδρογόνου από το νερό (Η2Ο).
Θρεπτική Αξία του του Αζώτου (Ν)
Είναι απολύτως απαραίτητο στοιχείο για τη θρέψη του φυτού, καθώς αποτελεί αναγκαίο συστατικό της χλωροφύλλης, των πρωτεϊνών των νουκλεϊνικών οξέων, των ενζύμων και συνενζύμων. Προκαλεί ανάπτυξη του φυτού και έντονη βλαστικότητα. Το φυτό έχει τη δυνατότητα από ανόργανες ενώσεις του Αζώτου να παράγει της οργανικές ουσίες τις απαραίτητες για τη θρέψη και λειτουργία του. Αν και υπάρχει άφθονο στο περιβάλλον της γης (καθώς αποτελεί πάνω από 78% της ατμόσφαιρας) κύρια πηγή Αζώτου για τα φυτά παραμένει το έδαφος και η αζωτούχος λίπανση.
Η τροφοπενία (ανεπάρκεια) Αζώτου (Ν) στα φυτά εκδηλώνεται με ωχρή βλάστηση, κιτρινο-πράσινου ή κοκκινο-πράσινου χρώματος, μικρά φύλλα, καθυστέρηση βλαστικής ανάπτυξης, πρόωρη ξυλοποίηση μικρούς καρπούς και γενικά μικρές αποδόσεις.
Η τοξικότητα σε Αζώτο (περίσσεια αζώτου), δίνει γενικά φυτά με βλάστηση τρυφερή υδαρή (με μεγάλη περιεκτικότητα σε νερό) και βαθυπράσινη. Τα φυτά παράγουν κυρίως φύλλα και βλαστούς εις βάρος της ανθοφορίας και της καρπόδεσης (υπερβολική βλαστικότητα) και είναι επιρρεπή σε ασθένειες. Παρατηρείται επίσης το φαινόμενο της ανθόπτωσης (εφόσον είχαν δημιουργήσει άνθη) και της μη επιτυχούς καρποφορίας (καρπούς με μεγάλο ποσοστό νερό, άνοστους, όψιμους, με κακό χρωματισμό, με μικρή ικανότητα διατήρησης των χαρακτηριστικών τους κατά την αποθήκευση και μικρή αντοχή σε ασθένειες).
Θρεπτική Αξία του Φωσφόρου ( P )
O Φωσφόρος ανήκει στα αμέταλλα στοιχεία και είναι απολύτως απαραίτητο θρεπτικό στοιχείο για τα φυτά. Αποτελεί συστατικό των νουκλεϊνικών οξέων και των πρωτεϊνών, των φωσφολιπιδίων και των φωσφορυλιωμένων υδατανθράκων. Στους σπόρους των δημητριακών επιπλέον απαντάται και ως φυτίνη (άλας της φωσφορικής ινοσιτόλης με Ca και Mg). Είναι απαραίτητο στοιχείο για τη βλάστηση των σπόρων, την ανθοφορία και την ανάπτυξη πλούσιου ριζικού συστήματος. Για τους παραπάνω λόγους οι καλλιέργειες απαιτούν μεγάλα ποσά φωσφόρου και κατά το αρχικό στάδιο της ανάπτυξής τους. Ο φώσφορος επίσης επιταχύνει την ωρίμανση των φυτών.
Ο Φώσφορος μέσα στο έδαφος είναι αδιάλυτος και τείνει να συγκρατείται από αυτό. Για το λόγο αυτό πρέπει να χρησιμοποιείται σε μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που ορίζουν οι ανάγκες των φυτών.
Η τροφοπενία φωσφόρου εκδηλώνεται γενικά με καθυστερημένη ανάπτυξη, μάλλον ατροφικά βλαστάρια, μικρότερα φύλλα, σκοτεινής πράσινης (τα νεότερα) έως ωχρής πράσινης ή μπρούτζινης αποχρώσεως και συχνά με ξηρές κηλίδες και διογκωμένες νευρώσεις (συμπτώματα έλλειψης νερού). Επίσης προκαλεί μείωση ανθοφόρων οφθαλμών, περιορισμένη άνθηση και καρπόδεση, αλλά και καρπόπτωση.
Η τοξικότητα Φωσφόρου δεν παρουσιάζει σοβαρές φυσιολογικές ανωμαλίες. Σπάνια δε και σε περιπτώσεις πολύ ελαφρών εδαφών, μπορεί να παρουσιασθούν δεσμεύσεις μερικών μετάλλων – ιχνοστοιχείων (Fe, Cu, Zn).
Θρεπτική Αξία του Καλίου (Κ)
Το Κάλιο αποτελεί κύριο μακροθρεπτικό ανόργανο στοιχείο για τη θρέψη των καλλιεργειών. Ανήκει στα μέταλλα και είναι ένα στοιχείο απολύτως απαραίτητο στη ζωή των φυτών. . Το Κάλιο σχετίζεται με την ενεργοποίηση ενός αριθμού ενζύμων, τα οποία προκαλούν διάφορες μεταβολικές διεργασίες όπως στη σύνθεση των πρωτεϊνών, στην επεξεργασία των αμύλων και σακχάρων των φυτών, στη διαδικασία της φωτοσύνθεσης, στη ρύθμιση της διαπνοής και συνεπώς της απορροφήσεως θρεπτικών συστατικών. Γι αυτό, το Κάλιο επηρεάζει ευνοϊκά την καρποφορία, το μέγεθος και την ποιότητα των καρπών.
Αν και το Κάλιο είναι πιο διαλυτό στο έδαφος από το Φώσφορο, δυστυχώς συγκρατείται από το έδαφος ως «ανταλλάξιμο» με αποτέλεσμα να βρίσκεται στη διάθεση του φυτού, μονάχα ένα μικρό ποσοστό του. Για το λόγο αυτό πρέπει (όπως και ο Φώσφορος) να χρησιμοποιείται σε μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που ορίζουν οι ανάγκες των φυτών.
Η ανεπάρκεια του Καλίου περιορίζει τη γενική ανάπτυξη και ξεθωριάζει τα φύλλα. Συχνά τα φύλλα αυτά παρουσιάζουν και νεκρωτικά σημεία στην περιφέρεια τους. Σε συνθήκες έντονης έλλειψης Καλίου το φυτό δεν επιβιώνει.
Θρεπτική Αξία του Ασβεστίου (Ca)
Είναι απολύτως απαραίτητο στη θρέψη των φυτών. Είναι απαραίτητο κατά την κυτταρική διαίρεση. Βρίσκεται κυρίως στην κυτταρική μεμβράνη και στα χυμοτόπια. Το Ασβέστιο, επίσης, παίζει σπουδαίο ρόλο στην αντίδραση (pH) του εδάφους. Διευκολύνει τις χημικές και βιολογικές διεργασίες που είναι απαραίτητες για να γίνει η αφομοίωση της Κοπριάς, της Χλωρής λιπάνσεως, της Αμμωνίας και άλλων συστατικών. Προστατεύει έμμεσα τα Μήλα από την Πικρά κηλίδωση και τις Τομάτες από το «σάπισμα του αφαλού».
Κατά την τροφοπενία Ασβεστίου, γενικά στα φυτά, επιβραδύνεται η ανάπτυξη των ριζών και των άκρων των βλαστών. Τα νεαρά φύλλα των νεαρών φυτών υφίστανται πρώτα την επίδραση της έλλειψης του στοιχείου αυτού, που εκδηλώνεται με μικρά και ακανόνιστου σχήματος φύλλα, ενώ το έλασμα παρουσιάσει νεκρωτικές κηλίδες.
Το στοιχείο αυτό απαιτείται σε μεγάλες ποσότητες από τις ασβεστόφιλες καλλιέργειες, όπως τα Εσπεριδοειδή, ενώ άλλες καλλιέργειες που χαρακτηρίζονται ασβεστόφοβες, όπως η καστανιά, απαιτούν το στοιχείο αυτό μόνο σε ελάχιστα ίχνη (σε ppm ή mg/kg). Περιέχεται στο έδαφος σε μορφή υδατοδιαλυτή (CaSO4, CaCl2, κ.α.), ανταλλάξιμη, και σε μορφή πυριτικών ενώσεων.
Θρεπτική Αξία του Mαγνησίου (Mg)
Απολύτως απαραίτητο στοιχείο για την ανάπτυξη του φυτού καθώς είναι σημαντικό συστατικό της χλωροφύλλης και απαραίτητο στοιχείο για πολλές ένζυμικές αντιδράσεις. Έχει αποδειχθεί ότι η πρόσληψη του Καλίου εξαρτάται από την αφομοιώσιμη ποσότητα του Μαγνησίου.
Η τροφοπενία του Μαγνησίου γενικά στις καλλιέργειες, παρουσιάζεται με μεσονεύρια χλώρωση απ’ έξω προς τα μέσα (κίτρινο έλασμα με πράσινα νεύρα).
Θρεπτική Αξία του Θείου (S)
Είναι στοιχείο απαραίτητο στη ζωή των φυτών, καθώς είναι απαραίτητο συστατικό ορισμένων αμινοξέων (και ενζύμων). Παράλληλα επηρεάζει το σχηματισμό της Χλωροφύλλης και των φυτικών ελαίων. Το Θείο σε σημαντικές ποσότητες χρησιμοποιείται από τα Ψυχανθή (όσπρια, τριφύλλια, κλπ), τα Σταυρανθή (Κουνουπιδολάχανα, Σινάπια, κλπ.) και τα Σκορδοκρέμμυδα.
Στην όχι συνηθισμένη περίπτωση τροφοπενίας Θείου, παρουσιάζονται χλωρωτικά φαινόμενα (πολύ κίτρινα νέα φύλλα εσπεριδοειδών, αποχρωματισμός των νεύρων των φύλλων της πατάτας, κλπ.). Συχνά συγχέεται με τροφοπενία αζώτου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τα συμπτώματα αρχίζουν στα νεαρά φύλλα και ακολουθεί ο αποχρωματισμός ολόκληρου του φυτού.
Θρεπτική Αξία του Χλωρίου (Cl)
Θεωρείται σημαντικό στοιχείο για τη θρέψη των φυτών καθώς συμμετέχει σε βασικές λειτουργίες τους (φωτοσύνθεση) και προκαλεί μεγαλύτερη αντοχή του φυτού στη ξηρασία. Επίσης βελτιώνει έντονα την ποιότητα του σιταριού και κριθαριού (ειδικά αυτά της μπύρας). Σε αμμώδη εδάφη, τα οποία ευνοούν την έκπλυσή του, τα συμπτώματα τροφοπενίας είναι κιτρίνισμα, νέκρωση, πτώση των φύλλων και διαταραχές της ανάπτυξης του ριζικού συστήματος.
Πάραταύτα, δεν πρέπει να χορηγείται σε εδάφη που φιλοξενούν καπνό, καθώς μειώνει την ποιότητα της καπνιστικής του ιδιότητας.
Θρεπτική Αξία του Νατρίου (Na)
Βρίσκεται στον οργανισμό πολλών φυτών και έχει χαρακτηρισθεί απαραίτητο θρεπτικό στοιχείο ειδικά για τη θρέψη του τεύτλου. Υπάρχει άφθονο στο έδαφος και δεν χορηγείται μέσω των λιπασμάτων. Σε ποσοστό 0,2-0,6% συνήθως προκαλεί τοξικότητες στις καλλιέργειες.
Θρεπτική Αξία του Βορίου (Β)
Το Βόριο έστω σε ίχνη (gr/στρ.), είναι απολύτως απαραίτητο στοιχείο στα φυτά. Αν και ο ακριβής του ρόλος είναι άγνωστος, φαίνεται ότι συμμετέχει στο μεταβολισμό των πρωτεϊνών, τη σύνθεση των πηκτινών, τη μετακίνηση των σακχάρων, την ανάπτυξη των ανθών, των καρπών και των αρχεφύτρων του βλαστού.
Ελλείψεις Βορίου παρουσιάζονται συχνά σε εδάφη με αλκαλικό pΗ και με μεγάλο ποσοστό ανθρακικού ασβεστίου. Ιδιαιτέρως ευαίσθητες καλλιέργειες στην έλλειψη του Βορίου είναι η αχλαδιά, η μηλιά, η ελιά, το αμπέλι, τα τεύτλα, τα γογγύλια, η ελαιοκράμβη, το κουνουπίδι, το σέλινο και τα ψυχανθή. Η έλλειψη του στοιχείου αυτού επιδεινώνεται σε συνθήκες ξηρασίας και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους σε κάθε είδος φυτού. Γενικά συμπτώματα είναι η μείωση της παραγωγής. η νέκρωση του κορυφαίου οφθαλμού των νεαρών βλαστών, οι φελλώδεις κηλίδες στην επιφάνεια των καρπών και ο νανισμός των φυτών. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα της τροφοπενίας του στοιχείου αυτού αποτελεί το μαύρισμα της καρδιάς των τεύτλων και των κουνουπιδιών.
Η περίσσεια Βορίου, έστω και μικρή, προκαλεί σοβαρές τοξικότητες, (σύνηθες φαινόμενο στην τριανταφυλλιά). Χρειάζεται προσοχή στις δόσεις για τη διόρθωση τροφοπενίας του. Επίσης χρειάζεται προσοχή στην περιεκτικότητα του νερού άρδευσης σε βόριο, καθώς υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται σε μεγάλο ποσοστό (>1mg/Lt.). Τα φυτά ως προς τις απαιτήσεις τους σε Βόριο διακρίνονται σε μη απαιτητικά (<0,1mg/kg), μέσης απαιτητικότητας (0,1-0,5mg/kg) και απαιτητικά (>0,5mg/kg).
Θρεπτική Αξία του Κοβαλτίου (Co)
Αν και έχει εξακριβωθεί ως απολύτως απαραίτητο θρεπτικό στοιχείο για τα ζώα και τον άνθρωπο (κυρίως για το στο σχηματισμό Βιταμίνης Β12), η αναγκαιότητά του στα φυτά αμφισβητούνταν μέχρι προσφάτως. Καθώς όμως τα ζώα ως αποκλειστική σχεδόν πηγή θρεπτικών έχουν τα φυτά, προτάθηκε να θεωρηθεί σαν απαραίτητο και στα φυτά. Δεν βρίσκεται στη σύσταση όλων των φυτών, ενώ τα ψυχανθή το περιέχουν στις μεγαλύτερες ποσότητες. Τελικά και σχετικά προσφάτως, αποδείχθηκε ότι το κοβάλτιο είναι απαραίτητο στοιχείο για την ανάπτυξη των συμβιωτικών βακτηρίων στις ρίζες των ψυχανθών.
Θρεπτική Αξία του Χαλκού (Cu)
Είναι απαραίτητο στοιχείο για τη θρέψη των φυτών. Αποτελεί συστατικό των μεταλλοπρωτεϊνων (ενζύμων). Επίσης κατέχει καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία της αναπνοής, διαπνοής και του σχηματισμού Βιταμίνης Α. Αντίθετα, μεγάλες ποσότητες Χαλκού προκαλούν μείωση της φωτοσύνθεσης. Το ποσοστό του αφομοιώσιμου για τα φυτά χαλκού, εξαρτάται από το ρΗ του εδάφους, το ποσοστό της οργανικής ουσίας και η παρουσία σιδήρου, μαγγανίου και αργιλίου στο έδαφος.
Μερικά φυτά έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις σε Χαλκό, όπως η βρώμη, το κριθάρι, το σιτάρι, τα τριφύλλια, τα τεύτλα, τα καρότα αλλά και τα δένδρα. Επίσης είναι θεαματική η ωφέλεια του ρυζιού (στο σπόρο). Αντίθετα, στον καπνό η μεγάλη συγκέντρωση του στοιχείου αυτού προκαλεί συμπτώματα τοξικότητας, όπως χλώρωση, κακοσχηματισμούς, νεκρωτικές κηλίδες, ενώ παράλληλα μειώνει και την απορρόφηση του Μαγνησίου.
Έλλειψη παρατηρείται συνηθέστερα σε πλούσια οργανικά, εδάφη, που τον δεσμεύουν και σε εδάφη με υψηλές τιμές ρΗ που συντελούν στη μείωση του αφομοιώσιμοιυ ποσοστού του χαλκού. Τα συμπτώματα τροφοπενίας Χαλκού προκαλούνται στα φύλλα, τα οποία γίνονται βαθυπράσινα, κακοσχηματισμένα, με εμφάνιση που μοιάζει με αυτήν της ελλείψεως νερού ( ειδικά στα Εσπεριδοειδή) ή με ακροξηράνσεις και νεκρωτικές κηλίδες (ειδικά στα Μηλοειδή).
Θρεπτική Αξία του Σιδήρου (Fe)
Είναι απολύτως απαραίτητος στη σύνθεση της χλωροφύλλης, καθώς και στη ρύθμιση της αναπνοής. Είναι απαραίτητο στοιχείο για τη διαπνοή και τη φωτοσύνθεση. Επίσης, είναι απαραίτητος για την ομαλή ανάπτυξη του ριζικού συστήματος.
Ο Σίδηρος είναι ένα από τα τρία στοιχεία (Fe, Si, Al), που βρίσκονται σε μεγάλες ποσότητες στο έδαφος. Εν τούτοις, παρατηρείται πολύ συχνά τροφοπενία των φυτών σε αυτό. Η έλλειψη αυτή οφείλεται στη μη ύπαρξη στο έδαφος, μορφής σιδήρου που μπορεί να αφομοιωθεί από τα φυτά. Η δυσ-διαλυτοποίηση αυτή του σιδήρου, ευνοείται από εδαφικό περιβάλλον με υψηλό ρΗ ( >8,5).
Η τροφοπενία Σιδήρου στα φυτά, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση των χλωρώσεων -το πολύ γνωστό στους παραγωγούς κιτρίνισμα φύλλων με (συνήθως) πράσινα νεύρα ή και με ακροξηράνσεις. Τα συμπτώματα έλλειψης του Σιδήρου εμφανίζονται αρχικά στα νεαρότερα αναπτυσσόμενα φύλλα, με κιτρίνισμα μεταξύ των νευρώσεων, ενώ τα ώριμα φύλλα παραμένουν βαθυπράσινα. Εάν η έλλειψη του Σιδήρου είναι έντονη, τελικά όλο το φύλλο κιτρινίζει. Οι διάφορες καλλιέργειες έχουν διάφορες απαιτήσεις ως προς Σίδηρο. Γενικά το σπανάκι και τα οπωροφόρα δένδρα δείχνουν μεγάλη ευαισθησία στην έλλειψη σιδήρου και απαιτούν σημαντικές ποσότητες από το στοιχείο αυτό.
Θρεπτική Αξία του Μαγγανίου (Mn)
Είναι συστατικό διαφόρων ενζύμων και συνενζύμων. Είναι απαραίτητο για το σχηματισμό της Χλωροφύλλης, και της διαδικασίας της αναπνοής. Δρα επίσης καταλυτικά όπως και ο Σίδηρος, με την οξειδοαναγωγική κατάσταση του φυτού και με το μεταβολισμό του σιδήρου και του αζώτου. Το στοιχείο αυτό, συγκεντρώνεται στα φύλλα, στις κορυφές των βλαστών και στους σπόρους.
Ευαίσθητες καλλιέργειες στην έλλειψη Μαγγανίου είναι η βρώμη, τα σιτηρά, τα κηπευτικά και τα δένδρα. Η τροφοπενία του παρουσιάζει έντονη χρωματική αντίθεση μεταξύ του ξεθωριασμένου, χλωρωτικού, ελάσματος και των έντονα πράσινων νευρώσεων των φύλλων. Στη φάση αυτή, παρατηρείται αισθητά η μείωση της παραγωγής.
Η τοξικότητα σε Μαγγάνιο, αδρανοποιεί το Σίδηρο και γενικά παρουσιάζει συμπτώματα φυτοτοξικότητας σε πατάτα, κουνουπίδι, σιτάρι, μηλιές.
Θρεπτική Αξία του Μολυβδαινίου (Μο)
Διαδραματίζει βασικό ρόλο πάνω στην ενζυματική δραστηριοποίηση. Συγκεκριμένα, στη δράση του ενζύμου που είναι υπεύθυνο για την αναγωγή των Νιτρικών. Για τον λόγο αυτό και αν και απαιτείται σε ελάχιστες ποσότητες, ευνοεί ιδιαίτερα την αφομοίωση των Νιτρικών ιόντων. Γενικά, κρίνεται απολύτως απαραίτητο από τα αρνητικά αποτελέσματα που προκαλεί η έλλειψή του.
Τροφοπενία του Μολυβδαινίου παρουσιάζεται κυρίως σε όξινα εδάφη. Ευπαθείς καλλιέργειες στην έλλειψή του είναι η τομάτα, το σπανάκι, το κουνουπίδι, το τεύτλο και η βρώμη. Προσθήκη του σε ίχνη σε ποσότητες για παράδειγμα, των 100-200 γραμμάρια στο στρέμμα, δίνει θετικά αποτελέσματα. Η πλούσια φωσφορική λίπανση αυξάνει την πρόσληψη του Μολυβδαινίου.
Θρεπτική Αξία του Ψευδαργύρου (Zn)
Είναι συστατικό διαφόρων ενζύμων και συνενζύμων. Παίζει αποφασιστικό ρόλο στο σχηματισμό της χλωροφύλλης, των αυξινών και του ριβονουκλεϊκού οξέος (RNA). Συμμετέχει στο μεταβολισμό των υδατανθράκων. Κάνει τα φυτά ανθεκτικότερα σε ασθένειες.
Το καλαμπόκι, το αμπέλι και τα σιτηρά συσσωρεύουν πολύ ψευδάργυρο στη φυτική τους μάζα και είναι πολύ ευαίσθητα στην έλλειψή του (ιδιαιτέρως το καλαμπόκι). Επίσης τα δένδρα και ιδιαιτέρως τα Εσπεριδοειδή και η ροδακινιά είναι ευπαθή στην τροφοπενία του ψευδαργύρου σε περίπτωση έλλειψης αυτού από το διατροφικό μενού τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα φύλλα τους είναι στενά, ξεθωριασμένα, με πράσινες κηλίδες στα νεύρα. Επίσης, οι κορυφές είναι χλωρωτικές, παρουσιάζεται μειωμένη απόδοση και παρουσιάζουν το “κοντοκόμπιασμα”.
Στα περισσότερα εδάφη ο Ψευδάργυρος είναι σχεδόν ακίνητος (δυσδιάλυτος). Η αφομοιωσιμότητα του Ψευδαργύρου από τα φυτά καθορίζεται από το ρΗ του εδάφους (προσλαμβάνεται από τα φυτά ευκολότερα σε εδάφη με όξινο περιβάλλον), την περιεκτικότητα σε φώσφορο, σε οργανική ουσία και ανθρακικό ασβέστιο, αλλά και την προσροφητική ικανότητα της αργίλου.
Θρεπτική Αξία του Φθορίου (F)
Έχει βρεθεί σε πολλά φυτά σε ελάχιστα ίχνη και χωρίς να έχει σαφώς εξακριβωθεί ο ρόλος του. Σε απειροελάχιστες δόσεις ενισχύει την ανάπτυξη του καλαμποκιού. Μπορεί να ελευθερώνεται από τη φύση στο έδαφος, από ορυκτά που περιέχουν ποσότητες του στοιχείου αυτού, όπως ο μουσκοβίτης, βιοτίτης αλλά και οι φωσφορίτες (3,5 – 4 % F).
Θρεπτική Αξία του Ιωδίου (J)
Μολονότι διατυπώνονται βάσιμες υποθέσεις ότι μπορεί να συμμετέχει στο σχηματισμό της Χλωροφύλλης, δεν γνωρίζουμε ακριβείς λεπτομέρειες για το θρεπτικό του ρόλο στον οργανισμό των φυτών.
Θρεπτική Αξία του Σεληνίου (Se)
Βρίσκεται σε ίχνη σε φυτικούς ιστούς, χωρίς να είναι σαφώς εξακριβωμένος ο ρόλος του. Γίνεται φυτο-τοξικό ακόμη και σε μικρές περιεκτικότητες στο έδαφος. Η τοξικότητα που προκαλεί είναι τόσο ισχυρή, που φυτά τα οποία απορροφούν κάποια υπολογίσιμη ποσότητα του στοιχείου αυτού, προστατεύονται από έντομα, καθώς μετατρέπονται τα ίδια τα φυτά, σε τοξικά για τα έντομα αλλά και για μεγάλα ζώα που μπορεί να τα βοσκήσουν. Για το λόγο αυτό, χορηγείται σπάνια Σελήνιο και μόνο σε καλλωπιστικά και κλωστικά φυτά.
Θρεπτική Αξία του Πυριτίου (Si)
Πιθανόν να υποβοηθά στην απορρόφηση Φωσφόρου και την ανάπτυξη των ριζών. Βρίσκεται στον οργανισμό πολλών φυτών, σε ορισμένες περιπτώσεις συσσωρευμένο ακόμη και σε υπολογίσιμες ποσότητες, Στις περιπτώσεις αυτές προστατεύει τα φυτά από μύκητες και από έντομα. Υπάρχει στη φύση συνήθως σε αφθονία.
Θρεπτική Αξία του Τιτανίου (Τi)
Δεν είναι εξακριβωμένος ο ρόλος του. Δεν υπάρχει σε όλα τα εδάφη και ούτε στη σύσταση όλων των φυτών. Τα αργιλώδη εδάφη περιέχουν έως 1% ΤiΟ2, ενώ τα αμμώδη και τα ασβεστώδη περιέχουν ελάχιστα ποσοστά του στοιχείου αυτού.
Θρεπτική Αξία του Βαναδίου (V)
Ισως παίζει ρόλο στη δέσμευση Αζώτου από τα Ψυχανθή και δραστηριοποιεί κάποια ένζυμα, κυρίως στο Αμπέλι. Απορροφάται πολύ και απαιτείται από τα σκόρδα Περιέχεται στα εδάφη σε ίχνη και δεν περιέχεται σε όλα τα φυτά.
Θρεπτική Αξία του Ρουβιδίου (Rb)
Αν και η περιεκτικότητα του εδάφους στο στοιχείο αυτό είναι πολύ μικρή (μόλις 1-5mg/kg), προτιμάται από το καλαμπόκι και το αμπέλι (χαρίζοντας ευχάριστη γεύση στο κόκκινο κρασί).
Θρεπτική Αξία του Βρωμίου (Βr)
Έχει βρεθεί σε ίχνη στον οργανισμό μερικών φυτών, αλλά ο ακριβής του ρόλος, είναι άγνωστος.
